Scouting bushcraftweek en survivalexpeditie Schotland.

Bij een programma op een nieuwe locatie hoort een goede voorbereiding. Zo geldt dit dus ook voor de aankomende zomer- en herfstprogramma die ik in Schotland op de agenda heb staan. Twee weken geleden vertrok ik samen met mijn vriendin een week naar Schotland om voor de bushcraftweek en de survivalexpeditie de gebieden te verkennen en alle benodigde informatie te verzamelen. Neem een kijkje achter de schermen door dit verslag dat ik met foto's gepubliceerd heb te lezen.

 

De reis per auto is al waanzinnig mooi! Na het 'drukke leven' van Schotland achter ons te hebben gelaten, belandden we op een eenbaansweg dat toch tweerichtingsverkeer was. Wanneer er een tegenligger aankwam, konden we elkaar op een PASSING PLACE passeren die om de tien- tot honderdtal meters bevond. Op naar het noordwesten van Schotland!

 

 

 

Na meer dan 100 herten onderweg te hebben gezien en een hotelovernachting vervolgden we onze weg. Het eerste strand was veelbelovend. Mooi gelegen met vele rotsen en zoetwater dat de oceaan in stroomde.

 

 

 

Aangespoeld afval biedt mogelijkheden om te gebruiken tijdens de beide programma's. Over dit gebied was ik niet helemaal tevreden en dus maar snel naar het volgende strand!

 

 

 

Na twee uur lopen kwamen we in dit gebied aan. Mijn eerste reactie: wow! Mijn tweede: hier tijdens de survivalexpeditie biakkeren zou toch waanzinnig zijn! Een droomlocatie! Na onze tent te hebben opgezet en een regenbui goed benut te hebben door te gaan avondeten, trok ik mijn schoenen weer aan en begon ik met mijn verkenning. Genoeg natuurlijk voedsel wil ik zien samen met mogelijkheden om cursisten leermomenten mee te geven. En jawel...na een verkenning van ruim twee uur en bij schemering thuis te zijn gekomen (zo noem ik mijn tentjes, tarpen etc) kan ik terugkijken op een zeer geslaagde dag! De survivalexpeditie kan ik hier naar wens uitvoeren en om precies te zijn wordt dit overnachting nr 4 en dat moest en zou een strand worden.

 

 

 

 

Natuurverschijnselen zoals tijdens de schemering uitzicht te hebben op eenzame rotsblokken in de oceaan omringd door zeemist geeft mij altijd een gevoel van mystiek en geborgenheid.

 

 

 

Na een tijd over natte zandplaten te hebben gelopen, werd ik ineens verrast door nat drijfzand. Al verkennend liep ik om mij heen te kijken en bij een volgende stap zakte ik ineens weg. Nog steeds in het ritme van het lopen en door het omlaag stappen plaatste ik automatisch mijn andere voet door de situatie wat onhandig voor de andere....en daar stond ik dan....langzaam wegzakkend in het drijfzand terwijl mijn vriendin in de tent lag. Gelukkig kon ik mijn eerst geplaatste voet er nog gemakkelijk uittrekken en deze besloot ik wederom voorwaarts te plaatsen gezien dit omgewoelde zand met water maar een klein stukje betrof. Hier had ik gelukkig alweer wat meer vast zand onder mijn voet. De andere voet ging wat moeizamer los, maar toen die er eenmaal uit was, kon ik mijn weg weer vervolgen, want ik stapte op vaste grond (zie voetstap onderaan de foto). Leuk om mezelf tijdens de survivalexpeditie zover als mogelijk is erin te laten zakken en te demonsreren hoe je hieruit kan komen!

 

 

 

 

 

Altijd wordt je verrast door het onverwachtse in of van de natuur zoals een steencirkel dat een kuiken omringd alsof zijn ouders het gemaakt hebben. Het is een Bontbekplevier. Als kuiken had ik hem niet herkend, maar toen één van zijn ouders polshoogte kwam nemen, werd het mij duidelijk. De kleurentekening, de eigenschap van de vogel om een korte sprint te maken en vervolgens onbewegelijk stilstaan en het broeden op zanderige bodem met schelpen of kiezels gaf de doorslag. Vanaf nu mag er ook worden toegevoegd bij broedplaats; keien! Opeens begon de volwassen vogel mijn aandacht te trekken op een manier zoals ik struisvogels ook heb zien doen. Mank lopen en piepende geluiden maken (aandacht trekken), zich profileren als makkelijke prooi (want ik was op dat moment een rover) om mij van zijn kroost weg te lokken. Leuk, dacht ik, maar daar natuurlijk trap ik daar niet in. Na wat foto's van het theatrale gedrag te hebben gemaakt, keek ik weer naar de steencirkel en....geen kuiken meer! Bontbekplevier - Mark: 1-0. Ik had nog even naar het kuiken en zijn sporen gezocht, maar deze had geen zandkorrel verplaatst in dit harde, natte zand. Dat gepiep van paps of mams had ik begrepen als aandacht trekker dat voor mij bedoeld was, maar er moet ook iets tegen het kuikentje gezegd zijn zoals; "WEGWEZEN!!! NU!!!!!" Mij werd weer iets duidelijk. Vogels communiceren. Echt!

 

 

 

Je zou maar een gebied uitlopen, zojuist een flink portie verse mosselen uit de oceaan hebben gegeten en dit bord tegenkomen. Gelukkig informeer ik mezelf altijd goed voordat ik een gebied in trek en was ik hiervan al op de hoogte. Nu maar hopen dat binnenkort over is!

 

 

 

 

Tijdens de survivalexpeditie verplaatsen we ons dagelijks waardoor we elke dag op een andere locatie overnachten. De foto's hierboven laten de volgende locatie zien die we bezocht hadden. Genoeg zeevruchten en wieren vond ik en al snel begon het mij door te dringen dat ik de survivalexpeditie rond begin te krijgen. Genoeg voedsel en adembenemende stranden met weergeloze vergezichten. Missie geslaagd! Over missie gesproken; de NAVO komt binnenkort hier wel oefeningen uitvoeren en dit valt misschien tijdens deze tocht. Even overleggen met de geïnteresseerden van dit programma en kijken of ik het kan vervroegen, want ik wil dit programma graag hier uitvoeren. O ja! Een leuke kanttekening; mijn vriendin zat deze keer ook even vast in het drijfzand!

 

 

 

Bestaat de hele tocht steeds uit zulke uitzichten? Het antwoord hierop is; nee. Veelal zal dit ook het zicht zijn wat we hebben. Kaal en bergachtig terrein met veengebied zover het oog kan zien, maar draai 180 graden de andere kant op en dan zie je de oceaan. En als dat laatste een keer niet het geval is, dan is de kans groot dat je hem hoort of ruikt.

 

 

 

 

 

Vanaf een punt in het landschap heb ik met mijn verrekijker een andere locatie afgespeurd en goedgekeurd, maar wat voor plekjes ik nu tijdens deze tocht zou kiezen, het kan betreft de natuurbeleving toch niet meer stuk! Tijd om de stafkaart erbij te pakken, de gehele tocht nog eens na te lopen voor een laatste check en dan langs het toeristenbureau te gaan voor meer informatiewinning. Alles is nu duidelijk en daarmee staat de survivalexpeditie vast. Nu nog de bushcraftweek in dit prachtige land!

 

 

 

Bij het naderen van de locatie voor de bushcraftweek die ik voor ogen had, werden we wel heel bijzonder ontvangen. Tijdens onze afdaling hadden we al vier edelherten verrast die vervolgens de benen namen. Maar bij een volgende ontmoeting verliep het heel anders. In de verte zag ik twee bokken staan grazen. We naderden dichterbij, maar ze hadden het te druk met eten om ons op te merken. Opeens keek een hert op en tuurde onze kant uit. Wij stonden meteen stil en keken verwachtingsvol toe. In plaats van ongemak, paniek of angst als reactie liet de bok zijn kop zakken en liep ontspannen met de andere bok onze kant op. "Hij ziet ons aan als soortgenooten en kudde!", zei ik meteen. Tussen ons en de twee bokken lag echter nog een klein heuveltje. Toen zij uit het zicht waren, nam ik meteen mijn camera in de hand en liep snel een stuk naar voren om hun zo dicht als mogelijk is....hoe zal ik het zeggen....te ontvangen. Opeens verschijnt er rechts van mij achter het heuveltje een kop. Zijn schrikreflex was erg duidelijk te zien en het besef dat wij niet hetgeen waren wat hij dacht wasoverduidelijk op zijn kop af te lezen. Ik hoorde het hem haast denken! Wat een mooie ervaring!

 

 

 

Een prachtige en natuurlijk loofbos dat zijn grillige uiterlijk te danken heeft aan de winden waaraan het staat blootgesteld waar we onze bivak kunnen opzetten. Toch geef ik de voorkeur eraan om net buiten dit bos te bivakkeren waardoor er meer van het uitzicht kan genieten. Wel heeft dat nadelen; als de wind ongunstig staat, zal je dat gegarandeerd merken!

 

 

 

Links het serene loofbos en rechts een imposante berg waarop we uitzicht hebben als we landinwaarts kijken met daarvoor het zoetwatermeer voor drinken en vissen. 

 

 

 

In tegenstelling tot de survivalexpeditie heb ik voor de bushcraftweek een locatie gekozen met een gemakkelijk toegankelijke kuststrook. Hier geen steile kliffen en (toch wel een beetje jammer) geen strand, maar hierdoor hebben we wel veel meer mogelijkheden om te vissen en te foerageren naar zeevruchten en zeewieren.

 

 

 

Omdat er tijdens de bushcraftweek de mogelijkheid bestaat om veel te vissen moest ik natuurlijk weten of dit wel of geen goede visstek is. Tijd dus om te vissen! Binnen een half uur had ik bij laag water twee pollakken en een koolvis gevangen en had ik zelfs de grootste vis verloren omdat mijn lijn brak! Wat een joekel moet dat geweest zijn! Ik was zo'n drie kwartier in gevecht om dat monster binnen te krijgen en voelde mij net de personage in het boek van Ernest Hemingway genaamd "The Old Man and the Sea". Niet omdat ik mij als een oude man voelde, maar omdat ik, net als in het boek, in gevecht was met een grote vis. Ik heb dit niet eerder meegemaakt en ik vond dit een zeer bijzondere ervaring. Minuten lang proberen een vis binnen te halen totdat hij zich weer eens flink verzette en ogenschijnlijk met gemak er vandoor ging! De grote vis op de foto had moeite om door de slip van mijn molen te komen en moet een kleine vis zijn vergeleken met die aan de haak zat. Mijn vriendin was inmiddels aangekomen en omdat mijn plekje elk moment door de vloed onder water zou komen te staan, moest ik wel verandering in de situatie brengen. Kostte wat het kost moest ik proberen de vis op het droge te krijgen. In het ergste geval zou mijn lijn of hengel breken, maar ik kon het simpelweg niet langer mee volhouden. En ja hoor....vanaf dat moment brak de lijn al snel. Jammer! Maar ik kom terug voor die vis, want deze locatie is gewoon goed voor de bushcraftweek!

 

 

We delen het gebied met oa otter! Precies een plekje waar zij ook van houden; een rustig, rotsachtig terrein waar zoet- en zoutwater is met genoeg vis en zeevruchten! En met een beetje geluk is het mogelijk om hier dolfijnen vanaf de kant te zien.

 

 

 

Weinig bomen zijn er in dit veengebied en dan is het gebruikelijk om turf als brandstofvoorziening te gebruiken. Daarom zullen wij ook een paar blokjes turf steken en deze proberen we zo snel als mogelijk is te drogen zodat we aan het einde van de week misschien een turfvuur kunnen maken.