Bushcraftweek in Schotland werd survival.

Matties4ever is een organisatie die jongeren begeleidt die gediagnostiseerd zijn in de lijn van autisme zoals asperger en PDD-NOS, maat ook met ADHD. Door middel van logeerweekenden en grensverleggende activiteiten laat de organisatie zien welke kwaliteiten deze bijzondere kinderen en jong volwassenen hebben. Iets wat ze deze week hebben laten zien is dat ze over daadkracht en aanpassingsvermogen beschikken. Alhoewel één beproeving ongepland en uit een onverwachtse hoek kwam.

Matties4ever boekt vaker activiteiten bij mij. Zo zijn we al samen op pad geweest voor een survival in Zweden, een survivaltocht in Noorwegen en winterbivakkeren in Noors Lapland. Nu was het tijd voor een heel ander programma. Een ontspannen bushcraftweek aan de kust van Schotland waarbij vissen en natuurlijke voeding centraal stond. Dit keer niet afzien, maar genieten van een omgeving waar natuurbeleving in overvloed is.

Na een eerste nacht op een camping, was het de volgende dag tijd om naar onze locatie te gaan. Een prachtige stuk natuur aan de ruige noordwestkust van Schotland. Dit werd de derde keer dat ik hier kwam en ik keek er wederom erg naar uit. Onze busje kon niet direct aan onze bivaklocatie staan. Daarom moesten we op de berg parkeren. Ik stapte uit, riep de groep erbij en liet vanaf een rots zien wat ons thuis voor de aankomende 6 dagen zou worden. "Ow...dat is maar een klein stukje lopen", werd er door velen gezegd. "Dat lijkt zo", was mijn antwoord, "maar het is écht een stuk verder en zwaarder dan jullie denken". Niemand nam dit van mij aan, maar ik moet bekennen dat het inderdaad maar een klein stukje lopen lijkt. Na een wandeling van een kleine twee uur door een veengebied kwamen we aan op het uitgekozen plekje. En jawel....vermoeid van dit 'stukje lopen'.

Toen ging het snel. De tenten werden opgezet, brandhout werd verzameld, de vishengels in elkaar gezet en dan de grote vraag; wie vangt de eerste vis? Eén van de begeleiders claimde de eerste te zijn, maar vanaf de plek waar ik stond kon ik echt niet zien of zij een vis aan de haak had. Haar kunstaas moet in ieder geval groter zijn geweest dan de vis die zij had gevangen ;-) Desalniettemin was 's avonds de eerste barbeque een feit. Pollak en koolvis vormden samen met wat aardappelpuree een heerlijke maaltijd.

De volgende dag hoopten we op makreel. Drie fuiken had ik bij me en dit was de dag waarop ze voor het eerst werden uitgegooid met de hoop veel krabben te vangen. Helaas was het door aflandse wind slecht vissen. Er werd maar één kleine pollak en koolvis gevangen. Hadden we nu toch maar tijdens eb aandacht besteed aan het verzamelen van zeevruchten, maar daarvoor was het nu te laat. Dan maar aan de crackers en boterhammen om onze honger te stillen. Morgen zouden we het anders gaan aanpakken....

Maar wat een ochtend. Vroege vogel Rob stond ineens te schreeuwen! En dat kon maar één ding betekenen. Vis....veel vis....en waarschijnlijk in de vorm van makreel. Snel mijn tentje uit, naar beneden rennen (want ik stond op de top van een heuveltje/klif) en mijn kunstaas gewoon ergens in het water gooien. En ja hoor; volop makreel! De één na de ander werd eruit getrokken. Het was inmiddels afgaand tij maar de baai bleef gevuld met sprot. Kleine visjes waarop vele roofdieren op jagen zoals makreel, geep, andere vissen en meeuwen. Door dit hele spectakel worden ook grotere dieren aangetrokken zoals otter en zeehond, want zij willen hiervan ook profiteren. Na met zijn allen ruim 40 makrelen gevangen te hebben, besloten we maar te stoppen. We zouden hier makkelijk een hele dag van kunnen eten. De rest van de dag werd de vis schoongemaakt, brandhout verzameld dat genoeg moest zijn voor een aantal dagen en de barbeque geperfectioneerd. Maar er was nog meer; drie fuiken lagen nog in het water. Tijd om ze eruit te halen. En wat een vangst! Veel krabben en een zeer grote paling! Het ontbijt, de lunch en het diner bestond vandaag uitsluitend uit zeevoedsel. Heerlijk! Met als toetje; een prachtige zonsondergang en aan de andere kant een opkomende volle maan. Beter kan het niet worden, wel slechter....

Het weer veranderde. Het werd wisselvalliger. Er kwam meer wind met af en toe een regenbui. Toch gingen de dagelijkse bezigheden gewoon door. Met een regenpak aan viel het allemaal wel mee. Zolang je maar warm en droog blijft en 's avonds lekker in je warme slaapzak kan liggen. Een goede nachtrust is belangrijk. O ja....had ik al verteld dat er midgets waren? Kleine mugjes met een irriterende beet? Nee? Nou, die waren er....in grote getalen.... Had ik daar last van? Ik niet, maar anderen wel. Niet iedereen had namelijk zijn muskietennetje bij zich. Niet erg slim, maar met een beetje improvisatievermogen prima op te lossen door handdoeken of buffs om je hoofd heen te wikkelen, sokken over je handen te trekken en dan maar wachten tot de midgets weggaan doordat de wind weer gaat opsteken.

Daarnaast hadden we ook last van teken. Ik was hier al twee keer eerder geweest waaronder verleden jaar met een groep. Toen hadden we al last van teken. Eigenlijk zoals je dat overal hebt in een bos of veengebied, maar dit keer was het echt een drama. Zeker als je niet goed oplet waar je loopt en jezelf en elkaar niet goed controleert. Diegenen met een strakke routine hadden de minste tot geen teken, maar diegenen die daar niet op bleven letten zaten ineens weer onder. Kon het nog erger dan dit? Uhh....ja....

De één na laatste nacht werd ik wakker omdat mijn borst nat aanvoelde. Slaapdronken werd ik wakker en besefte dat er water in mijn tent naar binnen druppelde door een storm! Het staartje van Berhta. Ik stond bovenop een heuveltje aan de rand van een klif en mijn stevige koepeltentje had het zwaar te verduren. Meteen gingen mijn gedachten uit naar de groep die op een kleine 200 meter van mij afstond. "Hopelijk staat de tent goed opgesteld", waren mijn gedachten. Van alle kanten mocht er een stevige wind waaien, maar niet vanuit de noordnoordwest hoek. Snel borgde ik al mijn spullen zo droog mogelijk op, maar daar was het helaas te laat voor. Mijn tent kon ik niet uit, want ik was simpelweg diegene die hem nog op zijn plek hield. Dan maar wachten tot de storm iets gaat liggen. En wat een kabaal in je tent als er een storm overheen trekt! Na zo'n 1,5 uur zwakte de wind af en kon ik mijn tent eindelijk uit. Ik keek naar beneden en zag dat de worst-case-scenario was voltrokken. De grote groepstent was volledig ingeklapt. De groep schuilend achter een heuveltje met een tarp over hun heen. Ik zette de pas erin om te kijken hoe het met hun ging, maar het kleine beekje dat ik normaal gesproken makkelijk kon oversteken, was verandert in een wild stromend riviertje. Dit was de reden waarom de groep niet naar mij kon komen. De weg was versperd. Na even te zoeken en in diep water te hebben gestaan was het mij wel gelukt over te steken. Eenmaal bij de groep aangekomen, kon ik het niet laten om meteen een grapje te maken toen ik onder de tarp erbij ging staan. Gewaagd, maar zoals ik van deze groep verwachtte zagen zij ook nog de lol ervan in. "Wat is het plan?", werd mij gevraagd. "Inpakken en wegwezen", was mijn antwoord. Een dag eerder dan gepland, maar met werkelijk alle spullen nat en een kapotte tent was het gewoon niet verstandig te blijven. We wisten ook niet hoelang dit weer zou aanblijven. En houdt voor ogen dat de groep voor een ontspannen bushcraft vakantie kwam. Na het 'kleine stukje' weer omhoog te hebben gelopen vertrokken we naar een hostel waar we de komende twee nachten zouden verblijven.

Tijdens de rit kwamen de verhalen los. Hoe een ieder het had beleefd tijdens dit noodweer. Hoe een ieder reageerde en handelde naar deze situatie. Ik heb bewondering hoe zij met deze noodsituatie zijn omgegaan. Elk persoon heeft laten zien rustig en heel bewust gehandeld te hebben tijdens dit heftige, onverwachte moment. Je kunt haast welk zeggen en momentje van survival!

Voor diegenen die dit lezen:

Laat je niet ontmoedigen door het bovenstaande verhaal om niet de wilde natuur in te trekken. Het laat gewoon zien hoe het kan zijn wanneer je materiaalpech hebt. De natuur blijft krachtig en laat zich niet voorspellen. Het enige wat wij kunnen doen is onszelf goed voorbereiden en misschien belangrijker nog; de goede moed erin te houden wanneer het eenmaal tegenzit. Mentale kracht is alles bij tegenslag! Deze boodschap nemen wij weer mee voor een volgend avontuur evenals het beeld van de otter die na de storm aangespoelde vis in de baai rustig zat op te peuzelen en deze vissen perfecte fileerde, de zeehond die zich meerdere keren liet zien en ook zichtbaar aan het genieten was van zijn pasverworven vis, herten die voor ons uitrenden, maar ook de gezellige tijd die wij met elkaar hadden. Door dik en dun!

In het hostel hebben we al onze spullen kunnen drogen en hebben we als afsluiter een heerlijk maaltijd in het naast gelegen eetcafé genuttigd. Uiteraard schoon, fris en teekvrij.

Meer foto's zoals een zeehond die zijn maaltje eet, een vrouwtjes edelhert, gevulde fuiken met krab, paling en rode kabeljauw, teken en midgets vindt je op onze Facebook-pagina. Ook zal je zien hoe je erbij zou zitten als je geen muskietennet bij je hebt!

Na de storm stond onze tent er zo bij